Udział powiatów w postępowaniu repatriacyjnym

Pełnomocnik Rządu do Spraw Repatriacji udziela repatriantowi, w drodze decyzji, jednorazowo, pomocy ze środków budżetu państwa na:

• pokrycie kosztów przejazdu lub przelotu oraz przewozu mienia do Rzeczypospolitej Polskiej w wysokości dwukrotności ceny biletu kolejowego drugiej klasy od najbliższej miejscu zamieszkania repatrianta za granicą stacji kolejowej do miejsca osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej;
• zagospodarowanie i bieżące utrzymanie, w wysokości dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w kwartale poprzedzającym dzień przyznania pomocy;
• pokrycie kosztów związanych z podjęciem w Rzeczypospolitej Polskiej nauki przez osobę małoletnią, podlegającą obowiązkowi szkolnemu w rozumieniu art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, w wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na każde dziecko.

Pomoc, o której mowa powyżej nie przysługuje repatriantom umieszczonym w ośrodku na podstawie decyzji w sprawie przyznania miejsca w ośrodku.

Pomocy, o której mowa powyżej, może udzielić konsul, jeżeli osoba, której wydano wizę krajową w celu repatriacji, nie posiada wystarczających środków na pokrycie kosztów podróży do Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwotę stanowiącą równowartość pomocy, o której mowa powyżej, wypłaca starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta.

Kwoty stanowiące równowartość pomocy wypłaca się w terminie 45 dni od dnia wydania decyzji w tej sprawie.

Starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta udziela repatriantowi, który przybył do Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, i który poniósł koszty związane z remontem, adaptacją lub wyposażeniem lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej, na jego wniosek, w drodze decyzji, pomocy finansowej ze środków budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych, udokumentowanych przez repatrianta kosztów, w wysokości do 6000 zł na jednego repatrianta.

Kwota pomocy, o której mowa powyżej, ulega corocznie od dnia 1 stycznia podwyższeniu w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego, przy zastosowaniu wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów, ogłaszanego w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w terminie 15 dni po upływie trzeciego kwartału.

Pomoc, o której mowa powyżej nie przysługuje repatriantom umieszczonym w ośrodku na podstawie decyzji w sprawie przyznania miejsca w ośrodku.
Kwotę stanowiącą równowartość pomocy, o której mowa powyżej, wypłaca starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta.

Zadania starosty są zadaniami zleconymi z zakresu administracji rządowej.

Repatriant składa wniosek, o którym mowa powyżej osobiście do starosty, w terminie 2 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego.

W przypadku repatrianta będącego osobą małoletnią lub ubezwłasnowolnioną całkowicie wniosek składają jego rodzice lub opiekunowie prawni albo jedno z rodziców lub jeden z opiekunów prawnych.

Wniosek składa się na formularzu, który zawiera następujące dane dotyczące wnioskodawcy:

•  imię (imiona) i nazwisko;
•  nazwisko rodowe;
•  imiona rodziców;
•  nazwisko rodowe matki;
•  datę urodzenia;
•  adres miejsca zamieszkania.

Do wniosku dołącza się:

• kopię dowodu osobistego wnioskodawcy, a jeżeli wnioskodawcą jest osoba małoletnia – kopię dowodu osobistego repatrianta, pod którego opieką pozostaje;
• dowód poniesienia kosztów, o których mowa w art. 17 ust. 2 ustawy, a w przypadku osoby małoletniej, dowód poniesienia kosztów przez repatrianta, pod opieką którego pozostaje.

Kwoty stanowiące równowartość pomocy wypłaca się w terminie 45 dni od dnia wydania decyzji w tej sprawie.

Starosta, który jest właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta, realizuje aktywizację zawodową repatrianta (art.23 ustawy o repatriacji):

• Repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, może zapewnić aktywizację zawodową poprzez zwrot części kosztów, poniesionych przez repatrianta na podniesienie jego kwalifikacji zawodowych.
• Pracodawcy, który zatrudnia repatrianta, może dokonać zwrotu części kosztów, poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta, jego przeszkolenie, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne.

Zwrotu kosztów, poniesionych na aktywizację zawodową, można dokonywać w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego. Każda z form aktywizacji zawodowej, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 2, może być zastosowana tylko raz.
Zwrot części kosztów, poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, następuje na podstawie umowy, zawartej pomiędzy starostą a repatriantem. Wysokość zwracanej kwoty stanowi połowę kosztów, związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak, niż równowartość dwukrotnego, przeciętnego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym zawarcie umowy.

Zwrot części kosztów, poniesionych przez pracodawcę na przeszkolenie repatrianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne, następuje na podstawie umów, zawartych pomiędzy starostą a pracodawcą. Łączna kwota zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów, zawiązanych z aktywizacją zawodową repatrianta, nie może przekroczyć dwunastokrotnego, przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów. Starosta może dokonywać zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące. Zwrotu kosztów dokonuje się przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy z repatriantem. Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, w okresie miesięcznym, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.

Przeszkolenie, mające na celu podniesienie kwalifikacji zawodowych repatrianta (przyuczenie do zawodu, przekwalifikowanie, podniesienie kwalifikacji zawodowych w ramach stosunku pracy, wykonywanie przez repatrianta zadań lub czynności w siedzibie przyszłego pracodawcy bez nawiązywania stosunku pracy) powinno trwać nie dłużej niż 6 miesięcy, a w przypadkach uzasadnionych programem szkolenia, nie dłużej niż 12 miesięcy. Pracodawca otrzymuje zwrot kosztów przeszkolenia w wysokości trzykrotnego, przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy, pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.

Formy aktywizacji zawodowej są finansowane w formie dotacji celowej ze środków wyodrębnionych na te zadania w budżetach wojewodów. Starosta organizujący aktywizacje zawodową repatriantów może ubiegać się o środki na ten cel, składając wniosek do właściwego miejscowo wojewody. Zadania starosty w omawianym zakresie są zadaniami z zakresu administracji rządowej.